Η αγάπη πονάει!!!

Στο άκουσμα της λέξης ‘αγάπη’, μας έρχονται στο νου εικόνες από ερωτευμένα ζευγάρια, συναισθήματα οικειότητας και ζεστασιάς, συντροφικότητα, μοίρασμα, αυτονομία και δέσμευση ταυτόχρονα.

Όμως γεγονότα της καθημερινής ζωής μας δίνουν μία άλλη πραγματικότητα. Ζευγάρια που πονάνε, γυναίκες που ενώ κακοποιούνται από τον άντρα τους, συνεχίζουν να ζουν μαζί του, άνθρωποι ερωτευμένοι με συναισθηματικά μη διαθέσιμους συντρόφους, δεσμοί καταστροφικοί που αντί να διαλύονται φουντώνουν ολοένα και πιο πολύ. 

Για ποιο λόγο λοιπόν επιλέγουμε να είμαστε σε σχέσεις οδυνηρές, σχέσεις που βάζουν σε κίνδυνο τη συναισθηματική και ακόμα και την σωματική μας υγεία; Πολλοί θα ισχυριστούν πως πίσω από αυτή την προσκόλληση σε τέτοιου είδους σχέσεις κρύβεται μία μεγάλη αγάπη. Μία αγάπη που πονάει όμως δεν είναι αληθινή. 

Εάν εξετάσουμε προσεκτικά τις σχέσεις στις οποίες έχουμε προσκολληθεί θα διαπιστώσουμε πως πίσω τους δεν κρύβεται παρά μόνο ένας μεγάλος φόβος για εγκατάλειψη, ένας φόβος μήπως βρεθούμε μόνοι, ο φόβος της απόρριψης και της καταστροφής.

Πότε η αγάπη προκαλεί πόνο

Η αγάπη γίνεται οδυνηρή όταν είμαστε με κάποιον που είναι ακατάλληλος για εμάς αλλά αδυνατούμε να χωρίσουμε.

Όταν προτιμάμε να είμαστε σε μία σχέση, όσο ‘άρρωστη’ και εάν είναι, παρά να είμαστε μόνοι.

Όταν τρέμουμε στην ιδέα της απόρριψης και της εγκατάλειψης και μπορούμε να κάνουμε το οτιδήποτε για να την αποφύγουμε.

Όταν συνειδητοποιούμε πως σχεδόν σε όλες μας τις σχέσεις παίζουμε τον ρόλο του ψυχολόγου στο σύντροφο μας.

Όταν οι περισσότεροι δεσμοί μας είναι με συντρόφους δεσμευμένους, αδιάφορους, ακατάλληλους και εμείς ελπίζουμε πως ‘θα αλλάξουν για χάρη μας’.

Όταν δικαιολογούμε το θυμό, την αδιαφορία του συντρόφου μας αποδίδοντας τη στα άσχημα παιδικά του χρόνια.

Όταν κάνουμε έρωτα με κάποιον που δεν μας είναι ερωτικά επιθυμητός ή όταν χρησιμοποιούμε την ερωτική πράξη ως μέσο διαφυγής από τα προβλήματα μας.

Όταν η δική μας ευτυχία εξαρτάται από τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά του συντρόφου μας.

Γι όλους τους παραπάνω και όχι μόνο λόγους η αγάπη μπορεί να γίνει για κάποιους ανθρώπους εθισμός. Και παρόλο που έχουμε συνηθίσει να ακούμε μόνο για εξάρτηση στο τσιγάρο, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στον τζόγο, υπάρχει και η εξάρτηση από την αγάπη. Όταν λοιπόν η αγάπη γίνεται έμμονη ιδέα και αναστέλλει όλους τους υπόλοιπους τομείς της ζωής ενός ατόμου, τότε μιλάμε για παθολογική αγάπη, για εξαρτημένη αγάπη.

Ποιοι αγαπούν πολύ

Για αυτούς που είναι εξαρτημένοι από την αγάπη, η βασική τους προτεραιότητα είναι οι ανάγκες του συντρόφου τους, ακόμη και εάν αυτό σημαίνει ότι οι ίδιοι μπορεί να χάνουν επαγγελματικές και κοινωνικές ευκαιρίες προκειμένου να διατηρήσουν τη σχέση αυτή. Συνήθως η υπερβολική αγάπη είναι ένα φαινόμενο που αφορά τις γυναίκες χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άντρες που αγαπούν πολύ. Όμως λόγω των πολιτισμικών και βιολογικών διαφορών τους, οι άντρες εκδηλώνουν άλλα μοτίβα συμπεριφοράς για να καλύψουν το συναισθηματικό τους κενό όπως η υπερβολική αφοσίωση στη δουλειά ή η εμμονή σε ένα χόμπυ.

Τα άτομα που αγαπούν πολύ σχεδόν πάντα προέρχονται από δυσλειτουργικές οικογένειες οι οποίες δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις συναισθηματικές ανάγκες των παιδιών τους. Η επικοινωνία μεταξύ των μελών αυτών των οικογενειών ποτέ δεν ήταν αληθινή, καθώς η εκδήλωση των συναισθημάτων ήταν κάτι απαγορευμένο. Έχουν ζήσει με γονείς που συγκρούονταν μεταξύ τους και για κάποιους δικούς τους λόγους δεν μπόρεσαν να δώσουν φροντίδα και αγάπη στα παιδιά τους. Έμαθαν ως πρότυπο σχέσεων αυτό με τις εντάσεις, τους καυγάδες, την αδιαφορία και την εξάρτηση και τείνουν να το επαναλαμβάνουν στην ενήλικη τους ζωή προκειμένου να αλλάξουν τις καταστάσεις.

Πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί η εξάρτηση στην αγάπη

Όσοι υποφέρουν από υπερβολική αγάπη θα πρέπει να αναγνωρίσουν πως έχουν μπροστά τους ένα δύσκολο αγώνα και χρειάζονται υπομονή και δύναμη για να αλλάξουν συμπεριφορές και χαρακτηριστικά της προσωπικότητας τους που είναι βαθιά ριζωμένα μέσα τους. Θα πρέπει να βρουν τη δύναμη να γνωρίσουν, να αποδεχτούν, να εκτιμήσουν και να αγαπήσουν τον εαυτό τους.

Να ζητήσουν βοήθεια (διαβάζοντας ένα βιβλίο, απευθυνόμενοι σε ένα ειδικό, συμμετέχοντας σε μία θεραπευτική ομάδα). Να ανακαλύψουν αυτά που τους ευχαριστούν και να μην ξεχνάνε πως μπορεί να μη μπορούν να αλλάξουν τον άλλον όμως σίγουρα μπορούν να αλλάξουν τον εαυτό τους.

Σύμφωνα με τον Erich Fromm ‘εάν κάποιος μπορεί να αγαπά δημιουργικά, αγαπά και τον εαυτό του, εάν μπορεί να αγαπά μόνο τους άλλους, τότε δεν μπορεί να αγαπήσει καθόλου’.

Ζαφειρούλα Λουτσιού

Ψυχολόγος , Παιδοψυχολόγος

Πηγή:rodostoday